برچسب‌ها: شعر

می‌خواهم بنویسم و نوشته‌هایم چاپ و منتشر بشوند. می‌خواهم با اضطراب کمتری از خواب بیدار شوم و وقتی صدای رییس‌جمهور کشورم را از تلویزیون می‌شنوم دست‌ام از خشم شروع به لرزیدن نکند و دندان‌هایم را به هم فشار ندهم. می‌خواهم در کابوس‌هایم از هراس جنگ و کشته شدن کسانی که دوست‌شان دارم به خود نپیچم و هفته‌ای چند بار آدم‌های مسلح هم‌‌وطن یا بیگانه به خواب‌هایم حمله نکنند. می‌خواهم موقع راه رفتن در خیابان مضطرب نباشم. می‌خواهم یکی در میان اخبار بازداشت و توقیف نخوانم. می‌خواهم با مرگ هر اهل اندیشه‌ای فکر نکنم دق‌مرگ شد. می‌خواهم با خیال راحت کتاب بخوانم، می‌خواهم روزنامه بخوانم و... بگذارید یکی یکی توضیح ندهم و کلاً بگویم می‌خواهم کمی مثل آدم زندگی کنم و امیدوار باشم، و تنها راهی که برای رسیدن به این هدف سراغ دارم تغییر آرام و دموکراتیک شرایط است و ساختن. تغییری آرام که شامل حال همه بشود، هم آن جوانکی که کلاه و بارانی‌ام را مسخره می‌کند و هم بقال سر کوچه‌مان و هم راننده تاکسی‌ها و اتوبوس‌ها و هم خودم.

راست‌اش توی این وضع هیچ علاقه‌ای به مثلاً حذف ممیزی کتاب ندارم. این را مثال زدم چون در آینده‌ی خودم هم تاثیر به‌سزایی دارد. بی‌شک باید خوشحال بشوم اگر مثلاً‌ همین فردا ممیزی کتاب برچیده شود و پس‌فردا از انتشارات فلان تماس بگیرند و بگویند کتاب‌ام به زودی چاپ می‌شود... اما راست‌اش خوشحال که نمی‌شوم هیچ، نگران هم می‌شوم. یادم می‌آید پدرام رضایی‌زاده و یعقوب یادعلی کتاب‌هایشان مجوز ارشاد داشت و آن اتفاقات ناخوشایند و ناجوانمردانه برایشان افتاد. یادم می‌آید بیشتر از آزادی بیان به آزادی بعد از بیان نیاز دارم. پس تا روزی که آزادی بعد از بیان‌ام تضمین نشده هیچ دل‌ام نمی‌خواهد مجوز ارشادی در کار نباشد. مسخره و تسلیم شاید به نظر برسد، اما دل‌ام نمی‌خواهد بعد از آن هر صدای زنگ تلفنی برای من یا دیگر دوستان نویسنده‌ام تبدیل به صدای وحشت و اضطراب بشود. دل‌ام نمی‌خواهد این هراسْ خودسانسوری را به جای دیگرسانسوری بنشاند. من اول آزادی بعد از بیان‌ام را می‌خواهم و تنها راه به‌دست آوردن‌اش را تغییر آرام می‌دانم و تنها راه عملی شدن تغییر آرام را هم شرکت فعالانه در انتخابات می‌بینم و بعد از آن شرکت فعالانه در ساختن سرزمینی که در آن می‌زیم و ساختن سرنوشت‌ام.

برای همین‌هاست که به میرحسین موسوی رٱی می‌دهم.

*

دل‌ام می‌خواهد درباره‌ی هرچیزی دوست دارم بنویسم، حتی اگر نفع خاصی به کسی نرساند و حتی اگر سانسور شود؛ چون با سانسور می‌توانم مبارزه کنم، اما در برابر فاشیسم ملبس به بشردوستی یا مردم‌پرستی زبان‌ام لال می‌شود.

من به میرحسین موسوی رٱی خواهم داد چون ملبس به ریا نیست. نمی‌گویم که نگران آینده و آن‌چه پیش خواهد آمدها نیستم، اما این را می‌دانم او سعی نکرده با حرف‌ها و وعده‌های شیرین و غیرعملی دل‌ام/رٱی‌ام را ببرد. این را می‌بینم که بیش از حد شبیه خودش است و به‌نظر نمی‌رسد علاقه‌ای داشته باشد برای پنهان کردن افکارش نقاب بزند. به او رٱی می‌دهم چون احساس می‌کنم شاید بتواند اندکی آزادی بعد از بیان به من بدهد، و اگر عاقل باشم آن‌روز خواهم توانست برای آزادی بیان‌ام تلاش کنم. به او رٱی می‌دهم چون همین چند شب پیش دیدم که چقدر به من و ما احترام می‌گذارد. باور کنیم که ما همه به این احترام نیاز داشتیم و داریم و خواهیم داشت.

پیشنهاد:

پیری یعنی وقتی که نتوانی هیچ چراغی را خودت روشن کنی

*

چند سال پیش با یکی از دوستان‌ام پای تلفن گپ می‌زدیم. دوستی که قرار بود هم‌‌فکر باشد و خیلی آرمان‌‌خواه‌تر از من بود و هست؛ کلاً یک پای ثابت بحث‌ها و گپ‌های بشردوستانه. حرف‌مان کشید به شعرهایم و دوست‌ام شروع کرد به مسخره کردن شعرهای به قول خودش «سرخ»‌ من. بحثی پیش آمد و بالا گرفت و وقتی من گفتم هرچیزی که دل‌ام بخواهد می‌نویسم دوست‌ام کمی شاکی شد و گفت "باید" برای مردم بنویسم. گفت اگر روزی به قدرتی برسد من و امثال من را مجبور خواهد کرد آن‌چه به نفع خلق است بنویسیم. گفت مکانی برای من و امثال من درست می‌کند و هرچه بخواهیم در اختیارمان می‌گذارد و آن‌جا تقریباً محبوس‌مان می‌کند و مجبورمان می‌کند آن‌چه "درست" است را بنویسیم. دوست بشردوست‌ام، استالین جوانِ عزیزم، چنین حرف‌هایی به من زد و من هنوز از به یاد آوردن حرف‌هایش به خود می‌لرزم.

گاهی سعی می‌کنم به خودم بقبولانم که شوخی می‌کرد اما وقتی یادم می‌آید همان‌روزها از موافقان پر و پاقرص بی‌تفاوتی نسبت به انتخابات بود و می‌گفت باید بگذاریم قدرت یک‌دست شود...

هنوز امیدوارم آن حرف‌هایش شوخی بوده باشد، یا دست‌کم امروز بعد از تماشای این نمایش قدرت چهار ساله نظرش نسبت به تغییر آرام مثبت شده باشد و یکی از طرفداران،‌ گیرم نه‌چندان پر و پا قرص، استفاده از فرصت‌هایی نظیر همین انتخابات برای تغییر و اصلاح. امیدوارم یک روز این یادداشت من را بخواند و به این جمله برسد که استالین عزیز، وقتی آن‌طور با صفا و تبحر تار و پیانو می‌زنی باورم نمی‌شود شعرهای عاشقانه‌ی سرخ را دوست نداشته باشی؛‌ باورم نمی‌شود استالینی حرف‌زدن‌ات را. خلقی که تو می‌گویی برای آزادی به زیبایی و عشق هم نیاز دارند و شوپن آن قدر وطن‌پرست بود که قلب‌اش را فرستاد به وطن‌اش در حالی‌که جسم تبعید شده‌اش در غربت خاک می‌شد. گیریم اصلاً این یک افسانه باشد، اما چقدر خوب‌اند افسانه‌هایی که می‌گویند برای رسیدن به هدف باید هفت کفش آهنین پوشید و پوساند و از هفت دریا گذشت و بالای کوه هفتم به رویاها رسید. رفیق تندروی خوش‌مشرب‌ام، برای تغییر باید دل آدم‌ها را هم به دست آورد. آزادی اگر ارزشمندتر از یک سمفونی زیبا نباشد، بی‌ارج‌تر از آن نیست. حتی یک سمفونی را هم یک‌شبه نمی‌شود نوشت. کنسرتو ویلن بتهوون را تنها تنها نمی‌شود اجرا کرد. کاش همه‌ی رفقایی که مثل تو فکر می‌کنند هم این یادداشت را بخوانند تا به‌شان بگویم بیایید هر رٱی‌مان را یک ساز کنیم و سمفونی امید به ساختن را بزنیم، وگرنه با خیال‌بافی و اسیر توهم بودن نصیب خیلی از ما چیزی جز سوت زدن نمی‌شود،‌ آن‌هم ترسیده و پشت دیوار.

دل‌ام می‌خواهد تمنا کنم به خاطر هر چیز کوچکی که دوست‌ دارید بیایید و همراه باشید با رٱی‌تان و با فکرتان. به خاطر دوست‌داشتنی‌هایی که می‌دانید در سرمای تعصب و تحجر می‌پوسند و می‌خشکند بی‌آن‌که آن روز ِ دیر شده کسی بتواند از مرگ نجات‌شان دهد... به خاطر بچه‌ها، به خاطر کتاب‌ها، به خاطر موسیقی‌ها، به خاطر زیبایی‌ها، به خاطر فیلم‌ها، به‌خاطر آزادی‌های کوچک انسان‌هایی که هیچ‌وقت آن آزادی که آرمان‌اش را عمری در ذهن پروراندند تمام و کمال به دست نیاوردند،‌ اما یاد گرفتند آزادانه زندگی کنند و آزاداندیشی را به مصاف خشک‌مغزی بفرستند. بیایید دوستان...

برچسب‌ها: تا انتخابات

راه دیگری،‌ فرد بهتری سراغ دارید؟

شاید انتخاب شما مهدی کروبی باشد. به‌زعم من کروبی هم گزینه‌ی مناسبی‌ است (انتخاب دوم‌ام) و صادقانه به انتخاب شما احترام می‌گذارم. همین هفته‌ی پیش به برادرم می‌گفتم وقتی سعی می‌کنی کسی را تشویق به رٱی دادن کنی طبیعتاً اول پیشنهاد خودت را بگو (که موسوی‌ است) و اگر دیدی این گزینه راضی‌اش نمی‌کند حتماً به او انتخاب مهدی کروبی را پیشنهاد بده. عکس این رفتار را به طرفداران کروبی هم پیشنهاد می‌کنم.

رک و روراست بگویم، بیایید در این بزنگاهی که پنجه بر سرنوشت‌مان دارد بی‌خیال هم بشویم و از این جیب به آن جیب نکنیم.

من به میرحسین موسوی رٱی می‌دهم، پیشنهاد اول‌ام هم موسوی است. گذشته ازین‌ها، می‌توانید گفتگوهای هر دو را بخوانید و انتخاب کنید و اگر انتخاب من و دیگر طرفداران موسوی به نظرتان درست نمی‌آید، لطفاً به مهدی کروبی رٱی بدهید.

حتی اگر فکر می‌کنید کلاً همه‌ی ما سخت در اشتباهیم، رٱی سفید بدهید. تنها اعتبار و حیثیتی که باید اعاده شود متعلق به ماست و نتیجه‌ی انتخابات برای ما حیاتی‌تر است، حتی اگر سالی یک ماه زیر آسمان این سرزمین باشیم؛‌ حتی اگر فقط یکی از کسانی که دوست داریم ساکن این سرزمین‌اند. آن‌هایی که به توهمْ نیازمندِ این اعتبار می‌خوانیم‌شان مشروعیت و حیثیت‌شان را از هر راه دیگری می‌توانند به دست بیاورند؛ شاهد هستید که بعضی‌ها حتی با یک گونی سیب‌زمینی برای خودشان کیلو کیلو اعتبار می‌خرند و آب از آب تکان نمی‌خورد مگر به خواست همان بعضی‌ها.

و تازه کدام ما قبل از این‌که خودش مشکلات شخصی‌اش را حل کند حاضر است به دیگران رو بیاندازد؟ و کدام‌مان تجربه نکرده و نفهمیده با خیال‌بافی راجع به حل شدنِ خودبه‌خودِ مشکلاتْ کاری جز پیچیده‌تر کردن کلاف انجام نداده؟ چند بار شده که بنشینیم و به بند کفشی که گره‌ کور خورده فحش بدهیم یا تهدیدش کنیم به بی‌تفاوتی و خودش باز شود؟ نمی‌خواهم بیخود و خام‌خیالانه مسائل را ساده کنم، راست‌اش مسئله همین‌قدر به نظرم ساده می‌آید. ما به کمک هم نیاز داریم برای کمی بهتر زندگی کردن و این ساده است، هرچقدر هم رسیدن به آن دشوار...

پیشنهاد:

برای درک متقابل: تحریمی‌ها همکاری کنید، حتی اگر یاری نمی‌کنید

مانیفست انتخاباتی

*

پ.ن.: بی‌صبرانه در انتظار پیروزی مهدی کروبی در مناظره‌ی امشبم.

برچسب‌ها: تا انتخابات

گفتم که حالا به میرحسین موسوی هم اعتقاد و اعتماد دارم. نمی‌گویم موسوی کاندیدای مطلوب من نیست، چون نمی‌توانم بگویم کاندیدای مطلوب‌ام چه کسی می‌تواند باشد که بتواند باشد.

تا دو ماه پیش تصمیم قطعی نداشتم برای این‌که به موسوی رٱی بدهم، اما خواندن مصاحبه‌ها و سخنرانی‌هاش کم‌کم نظرم را تغییر داد. (پ.ن.: اگر این اتفاق پیش‌تر هم نیفتاده بود، حالا با شنیدن و دیدن حرف‌ها و رفتارهای اخیرش دلایل خوبی پیدا می‌کردم برای گرفتن تصمیمی قطعی و رٱی دادن به او.)

باز هم می‌گویم که به تغییر اعتقاد دارم و از طرفی علاقه و امیدی به تغییر ناگهانی و ضربتی ندارم. موسوی کسی‌ست که امیدوارم می‌کند به تغییر آرام و ریشه‌ای و نظام‌مند.

به‌خاطر آن‌که زمانی گفته اصلاح‌طلب نیست نظرم برنمی‌گردد، چون می‌بینم از حمایت محمد خاتمی استقبال می‌کند. چون می‌بینم همان کسانی که امروز موسوی را رد می‌کنند به دلیل اطلاح‌طلب نبودن‌اش،‌ دیروز اصلاح‌طلبی را شکست‌خورده و ناامید کننده می‌نامیدند؛ چهار سال پیش می‌گفتند به اصلاح‌طلبی رٱی نمی‌دهند و امروز به کسی که می‌گوید اصلاح‌طلب نیست. راست‌اش حوصله‌ام سر رفته از این بهانه‌های بی‌بنیاد و رد کردن آن‌چه مشهود است به حکم تصورات.

به‌هرحال، موسوی از نظر من اصلاح‌طلب است، چون از طرفی معتقدم اصلاحات قبل از این‌که نماد یک حزب باشد یک کلمه است و به اعمال و رفتارهایی خاص اشاره دارد و با این نگاه موسوی اصلاح‌طلب به نظر می‌رسد و از سوی دیگر می‌بینم که خیلی از حامیان موسوی اصلاح‌طلبان (به‌معنای حزبی و غیر حزبی‌اش) هستند و این را هم به خاطر دارم که چهار سال پیش به مصطفی معین رٱی دادم هم به خاطر حامیان‌اش و هم خودش.

میرحسین موسوی اصلاح‌طلبانه حرف می‌زند و،‌ به عنوان مثال، وقتی می‌گوید فرهنگ غیردولتی حرف‌اش را باور می‌کنم و پیش از آن‌که کسی بخواهد خوش‌باور خطاب‌ام کند می‌گویم: تا وقتی که خلاف‌اش ثابت شود. تا وقتی هم خلاف‌اش ثابت نشده به حرف‌هایی نظیر «اگر خلاف‌اش ثابت شد، آن‌وقت چه خواهی کرد؟» گوش نمی‌دهم. چون هم این اتفاق و هم عکس آن هر دو فعلاً یک وزن دارند و نمی‌خواهم برای خوش‌باور نبودن، بدبینی منفعلانه را دست‌آویز قرار بدهم. ترجیح می‌دهم حالا که هنوز فرصت انتخاب دارم،‌ انتخاب کنم، حتی اگر گزینه‌هایم محدود باشند و به فرض کمی مبهم. به‌هرحال بهتر از آن است که قهر کنم و به روزی بیافتم که در آن حق انتخابِ محدود هم نداشته باشم و خودم کاملاً مبهم بشوم؛ چیزی که به‌نظرم نه‌تنها توهم نمی‌آید، بلکه نظر به شرایط و حرف و حدیث‌های موجود، کاملاً محتمل و ممکن است‌ آن هم نه در آینده‌ای خیلی دور. ترجیح می‌دهم انتخاب کنم و فعالانه منتظر بمانم. انتظار کشیدن چیزی‌ست که همه‌مان یاد می‌گیریم،‌ چه بخواهیم و چه نخواهیم. باید این را هم یاد بگیریم که انتظارات‌مان را بیان کنیم و برای برآورده کردن‌شان فعال باشیم.

برای همین‌هاست که به میرحسین موسوی رٱی می‌دهم. چون این حس را به من می‌دهد که توان برآورده کردن انتظارات من و ما را دارد. این‌که چندان سخنور بی‌رقیبی به‌نظر نمی‌رسد هیچ نمی‌تواند ناامیدم کند. خیلی از کسانی امروز همین را دست‌مایه‌ی تضعیف و تخریب قرار داده‌اند تا همین چند وقت پیش سخنوری سخنوران را محکوم می‌کردند. نمی‌شود یک‌روز وعده دادن و سخنوری را نقطه‌ضعف بدانیم و یک‌روز دیگر که میل‌مان کشید فقدان‌اش را بکنیم سند محکومیت. موسوی حتی با جملاتی کوتاه می‌تواند این اعتماد را در من بیشتر کند. هرچه پیش‌تر می‌رویم بیشتر از انتخاب‌ام احساس آرامش می‌کنم و بیشتر امیدوار می‌شوم به بختی برای امیدوار بودن و ماندن؛ و البته تعریف‌ام از امیدواری غول‌آسا و رویاپردازانه نیست. برای همین‌هاست که از شما هم دعوت می‌کنم به همراهی، تا تنها نباشیم و نمانیم.

پیشنهاد:

ایستاده‌ام بر خاکی که وطن است...

برچسب‌ها: تا انتخابات

چهار سال پیش و قبل‌ترش خیلی از ما ناامیدانه ناامید شده بودیم از محمد خاتمی. می‌گفتیم خاتمی به ما قول‌هایی داده و به آن‌ها عمل نکرده... اما هیچ از خودمان هم پرسیدیم ما چه کردیم؟ همان یک رٱی که در صندوق انداختیم کافی بود؟ اصلاً‌ وقتی به خاتمی رٱی می‌دادیم به چه فکر می‌کردیم و چه می‌خواستیم؟ هیچ به حرف‌هایش گوش دادیم و سعی کردیم به جای تنها گشتن دنبال مطلوب خودمان، منظور او را هم بفهمیم؟ اگر رٱی دادن‌مان به معنی اعتماد و پشتیبانی است، آیا به محمد خاتمی اعتماد کردیم و پشتیبان‌اش بودیم؟ ما شاکی‌ها هیچ فکر همراهی بودیم؟ هیچ نمی‌توانم بپذیرم که ما دوستانه همراهی کردیم و او فقط پشت خالی کرد...

تغییر ناگهانی حتی در داستان‌های پریان هم کم پیش می‌آید و غول چراغ هم بالاخره محدودیت‌هایی دارد. ما آن زمان که باید راه می‌رفتیم دویدیم و بعدها هم به جای پذیرفتن اشتباهات‌مان فقط ناله کردیم و به خاتمی ایراد گرفتیم که چرا از دویدن‌مان پشتیبانی نمی‌کند با این‌که او به ما، که به‌دشواری حق صاف نشستن داشتیم، قول راه رفتن داده بود.

می‌دانستیم و می‌دانیم این مملکت را فقط رییس‌جمهور و گروه‌اش اداره نمی‌کنند. می‌دانستیم و می‌دانیم «مردم» و «ملت» معنی‌اش چند هزار نفر فعال سیاسی و اجتماعی و روشنفکر و کتاب‌خوان و روزنامه‌‌ی سیاسی‌ خوان و وبلاگ‌خوان و... نیست. برای خیلی از هم‌وطن‌ها و اطرافیان ما بازگشت گوگوش مهم‌تر از توقیف روزنامه‌ها بود و ما به جای آن‌که توقیف روزنامه‌ها را برای اطرافیان‌مان مهم کنیم نشستیم و غر زدیم،‌ تحریم کردیم و با آینه حرف زدیم.

صادق باشیم؛ اگر بخواهیم بگوییم خاتمی پشت ما را خالی کرد، باید پیش‌تر و بیشتر قبول کنیم ما هم پشت‌اش را خالی کردیم و اشتباه ما بزرگ‌تر بود چون می‌دانستیم دست‌مان به جایی بند نیست.

چهار سال پیش ما هنوز ان‌جی‌اوهای فعال داشتیم و وحشت و خستگی و نگرانی را به این شکل تجربه نکرده بودیم... در تمام آن هشت سالی که گذشت اگر کم‌کاری‌ای بوده فقط از طرف خاتمی و دولت‌اش نبود،‌ که از طرف ما هم بود.

اگر از این حرف‌هایم خوش‌تان نمی‌آید لطفاً‌ قبل از عصبانی شدن و زیر سوال بردن و خودفروخته دانستن من (قبلاً هر نوع سودبری را انکار کرده بودم!) یا هرکسی که مثل من فکر می‌کند، یک لحظه از خودتان بپرسید چه می‌توانستیم بکنیم و چه نکردیم؟ فکر کنید خاتمی آیا واقعاً‌ توانست به بیست میلیون رٱی‌اش تکیه کند؟ فکر کنید واقعاً ‌همه‌ی آن بیست میلیون نفر یک چیز می‌خواستند؟ فکر کنید به این‌که چند نفر را روزنامه‌خوان و کتاب‌خوان کردیم تا بعد صدای بلندتری داشته باشیم در اعتراض به توقیف و سانسور؟

نه! همه‌چیز تقصیر خاتمی نبود. چهار پنج سال پیش مدتی طور دیگری فکر می‌کردم، اما حالا چند سال است که حرف‌های اشتباه‌ام را پس گرفته‌ام و کاش جبران هم بتوانم بکنم؛ چرا که من هنوز به خاتمی و کسانی که شبیه او فکر می‌کنند امید دارم، چون سال‌هاست مطمئن‌ام هیچ‌وقت گاندی گوارا کاندیدای ریاست‌جمهوری نمی‌شود در ایران؛ و به این دلیل که می‌دانم ما ایرانی هستیم (بی‌تعارف، روحیات خاص خودمان و هم‌وطنان‌مان را کم و بیش می‌شناسیم) و این‌که می‌دانم بین همه آدم‌هایی که می‌شناسم تعداد کمی‌شان روزنامه‌ی سیاسی و مجله‌ی فرهنگی را به روزنامه‌ی ورزشی ترجیح می‌دهند.

به ما از بچگی یاد داده‌اند سیاست پر فریب و بی‌ربط به ما است و اغلب ما هم مثل بچه‌های چشم و گوش بسته و خوب این حرف را باور کرده‌ایم و برای همین چهار سال یک بار باید التماس‌مان کنند تا رٱی بدهیم و بعد هم غیب‌مان می‌زند تا چهار سال بعد، و نه همراهی و نه پیگیری...

چند نفرمان می‌توانیم اسم تمام وزرای کابینه‌های خاتمی را بگوییم؟ چند نفرمان اسم تمام روزنامه‌های توقیف شده را به خاطر داریم؟ چند نفرمان می‌توانیم ادعا کنیم در دوران محمد خاتمی تلاش‌های اجتماعی و سیاسی داشتیم برای بهتر کردن وضع زندگی خودمان و اوضاع سرزمین‌مان و برای ساختن و بهتر شدن.

برای همین‌هاست که می‌خواهم به میرحسین موسوی رٱی بدهم. جدای از این‌که حمایت محمد خاتمی و بعضی احزاب و افراد اصلاح‌طلب از موسوی برایم تعیین‌کننده است، باید بگویم خود موسوی هم در من این اعتماد و اطمینان را پدید می‌آورد. می‌خواهم اعتماد و پشتیبانی‌ام را به موسوی بدهم؛ و با در نظر گرفتن آن تغییر آرام اما ریشه‌ای که انتظارش را دارم خودم را خوش‌باور هم نمی‌بینم. تا حدودی خوش‌بین چرا، اما خوش‌باور نه. تغییر از همین‌جاها می‌تواند شروع بشود.

بیایید اعتماد کنیم، بیاید که باشیم.

پیشنهاد:

تفکر و عمل حزبی آقای لاغر

*

پ.ن.: به این جملات و حرف‌های دیگر میرحسین موسوی فکر می‌کنم و به او بیشتر و بیشتر اعتماد می‌کنم: «من با برنامه پا به عرصه انتخابات گذاشتم و سعی می‌کنم شعاری که برای تحقق آن برنامه ندارم، ندهم» «قانون‌گرایی به اصلاحات حقوقی نیاز دارد و اصلاحات حقوقی را نمی‌توان یک شبه انجام داد.»

این‌جا بخوانیدش:

ادب مرد به ز دولت اوست

برچسب‌ها: تا انتخابات

می‌شود ساخت اما نه با زانو!

یکی دیگر از دلایلی که می‌خواهم به میرحسین موسوی رٱی بدهم این است که به‌نظر می‌رسد به چنین شعاری اعتقاد داشته باشد، هرچند آن‌را به زبان نیاورده باشد. مثل خیلی از حرف‌های دیگری که شاید رسماً به زبان نیاورده،‌ اما می‌شود مطمئن بود برای عملی کردن‌شان برنامه‌ها دارد و تلاش خواهد کرد.

پیشنهاد:

از لحاظِ هیه!

*
پ.ن. نظر به مناظره‌: بی‌شک حالا خوشحالم و امیدوارتر. می‌دانم که هنوز تا پایان کار مانده و برای همین این خوشحالی و امید فقط دلیلی می‌شود برای سخت‌تر و بیشتر تلاش کردن، برای یک پیروزی قاطع و تلاشی لاینقطع برای ساختن.

از همین خوشحالی و نیروی بیشتر است که دل‌ام می‌خواهد در این یادداشت هیجان‌ام را نشان بدهم و دوباره بگویم به میرحسین موسوی رٱی خواهم داد و باز دعوت کنم به همراهی.

برچسب‌ها: تا انتخابات

هیچ‌وقت از شیفتگان بی‌چون و چرا و طرفداران سینه‌چاک دموکراسی نبوده‌ام. صادقانه بگویم آرمان‌گراتر از آنم که بتوانم بی‌هیچ ایرادی در وصف دموکراسی داد سخن بدهم، و البته صادقانه‌تر بگویم در زندگی اجتماعی‌ام و در این جا و این موقعیت و این شرایط عملاً احترامی برای این عقیده‌ام قایل نیستم و برای عمل کردن ترجیح می‌دهم واقع‌بین‌تر باشم.

می‌توانم هرچقدر دل‌ام خواست در رویای روشی و نظامی معقول‌تر از نظام‌های دموکراتیک حرف بزنم و چیز بنویسم، اما گمانم این‌قدر عقل توی سرم هست که بدانم چنین چیزی در این زمانه و اوضاع ممکن نیست و حدس می‌زنم تا زمانی که زنده‌ام هم ممکن نشود. برای همین در انتخابات شرکت می‌کنم و رٱی می‌دهم و دیگران را تشویق می‌کنم به رٱی دادن. ازشان می‌خواهم نه فقط همین یک بار، که همیشه، موقع انتخاب بین رویاهای سیاسی و اجتماعی‌شان و واقعیت کمی بیشتر فکر کنند. باور کنید وقتی توی سرمان می‌خورد فرقی نمی‌کند که آنارشیست باشیم یا لیبرال یا محافظه‌کار یا...

بله، شیفتگی خاصی نسبت به دموکراسی ندارم، اما این را هم می‌دانم که سال‌های سال همین دموکراسی اجازه داده و خواهد داد به‌عنوان یک آرمان‌گرا نفس بکشم. غم‌انگیز اما واقعی!

و دموکراسی نیم‌بند؟ ترجیح می‌دهم به‌نوبه‌ی خودم کمک کنم یک دموکراسی نیم‌بند کامل بشود تا این‌که بخواهم همه‌چیز را به امان هیچ‌چیز رها کنم و امیدوار باشم آن دموکراسی کامل و بی‌غشی که تعریف‌اش فقط در دانشنامه‌ها‌ی سیاسی آمده از آسمان ول شود روی سرم... راست‌اش هیچ از چیزهایی که از آسمان ول می‌شوند روی سر آدم‌ها خوش‌ام نمی‌آید.

*

من شیفته‌ی نوشتن داستان‌های فانتزی هستم و یکی از دلایل‌اش این است که امیدی ندارم سرزمین پریانی وجود داشته باشد. در نتیجه ترجیح می‌دهم گوشه‌هایی از آن را بسازم، حتی اگر غیرممکن و نیم‌بند به نظر برسد.

فکر کنم این مثال تا حدودی کافی باشد برای این‌که بگویم "ساختن" تنها راه معقولی است که برای رسیدن به آرمان‌ها و رویاهایم می‌شناسم، پس رٱی می‌دهم و رٱی دادن برایم قدمی‌‌ست برای ساختن...

و در این دوره انتخاب‌ام میرحسین موسوی است، چون احساس می‌کنم واقع‌بین و عاقل است و به ساختن اعتقاد دارد. برای همین است که حتی وقتی حرف‌هایی می‌زند یا کارهایی می‌کند که در وهله‌ی نخست چندان به مذاق‌ام خوش نمی‌آیند باز از او دفاع می‌کنم و نظرم عوض نمی‌شود. موسوی تا الآن واقع‌بینانه و عاقلانه حرف زده و تصمیم گرفته، و این‌که بعضی از حرف‌هایش به‌نظر با رویاها و آرمان‌های من و ما جور در نمی‌آید چیزی از واقع‌بینی‌اش کم نمی‌کند و، اگر این واقع‌بینی یکی از دلایل رٱی دادن‌ام به او باشد، در واقع امتیازش را بیشتر هم می‌کند.

این‌که خیلی از خواست‌های به حق و انسانی من و ما، خیلی از نیازهای اصلی و اولیه‌مان، در این سرزمین به رویاها نزدیک شده‌اند هم تقصیر موسوی نیست. دست‌کم فقط تقصیر موسوی نیست و از طرفی نباید فراموش کنیم بیشتر از هر کس دیگری این خود ماییم که وظیفه داریم رویاهایمان را به واقعیت تبدیل و آرمان‌هایمان را عملی کنیم... و هیچ رویایی را به زور نمی‌شود تبدیل به واقعیت کرد. باید آن دنیای مطلوب را بسازیم، ما، تک‌تک ما. بگذارید با این تکرار تاکید کنم بر این‌که، رٱی دادن قدمی‌ست برای این ساختن.

پیشنهاد:

حالا كه سبز پوشيده‌ام

برچسب‌ها: تا انتخابات

برچسب‌ها: تا انتخابات

برچسب‌ها: تا انتخابات