(لابد از مقدمه‌ی «تاریخ موسیقی راک، در اتاق من!»!)

گروها و خواننده‌های قدیمی، راک‌ها به طور مشخص و حتی جزیستا و بعضاً پاپ‌ها و اینا (حالا برای من که مردَم) زن‌هایی هستن که آدم هیچ‌وقت نمی‌تونه از عشق‌شون جدا و رها شه؛ از خیلی جنبه‌ها کاملن؛ باهوشن و زیبا. اما خب چون تو زمان دیگه‌ای بودن، یه‌جورایی مثل این می‌مونه که این الاهگانِ همیشه دور صرفن‌دوستای (جاست‌فرندز سابق!) آدم باشن. در نتیجه این عشقه گرچه هیچ‌وقت خدشه پیدا نمی‌کنه، اما آدم گاهی در شرایط خاص روانی ممکنه بره سراغ آدمای دیگه؛ آدمایی که برای خودِ آدم هم خیلی غریب به حساب می آن و هم‌سنخ نیستن... و این گروها و سبکای جدید موسیقی از همین تیریپ غریبای این روزگارن. موجودات پر زرق و برقی که لزوما کامل و فهمیده و باهوش و زیبا نیستن. اما هستن حالا دور همی! مثل بچه‌های تین‌ایجرْ مونده یا تازه از مرزش گذشته‌ای که بیش از حد بیخود شلوغش‌کن و وک و ولو و بی‌خیال بودن‌شون آدم رو جذب می‌کنه؛ چند روزی تو فکرشون می‌ره آدم، اما بعد دوباره همه‌چیز سر جای اول‌ش برمی‌گرده...

یه‌جورایی I’m Coming back baby, pardon me plz, come on light my fire!*

* گفتن که نداره به نظرم بس‌که تابلوئه، اما خب محض یاد کردن، کپی‌رایت‌ش (قبل ازینکه این‌شکلی بشه) مال "شرلی مک‌لین" موسیقی راک در نظر من، "جیم موریسون" کبیره! :D

(یا: اعلام سمپاتی با صنف وبلاگ‌مخفی‌داران!)

یهو فهميدم چرا وبلاگ مخفی...

مثه شعر براهنی یا شاملو که روشن‌ام می‌کنه؛ حتی وقتی شعرم نمی‌آد یادم می‌ندازه که "چرا شعر"...

یه‌آن فک کردم چه یادداشت‌هایی هستن که دوست دارم بنویسم، که خیلی دیگه حرفای ته ذهن‌ام‌ان، به هر کسی نمی‌گم‌شون... بعد فکر کردم می‌تونم بذارم رو وبلاگ‌ام؟

خب... گاس تا یه جایی بتونم. اما تا همون‌جاشم، ممکنه که برای خودم هیچی نداشته باشه اما اینم هست که ممکنه تا اونجا پیش بره که دوستامو بترسونه ازم. و خب، وبلاگ مخفی جای امنیه برای این قضیه... چون گاهی فقط نوشتن و یه‌جا روی هارد آرشیو کردن‌اش کافی نیست. وبلاگ این حسو به آدم می‌ده که نوشته دیگه اسیر نیست. مثلا به‌شخصه دفترچه یادداشت‌های قدیمی‌مو چندان دوست ندارم. نه به خاطر محتویات‌شون حتی. بیشتر شاید به خاطر شکل‌شون؛ یه مشت وک و ولو! مطالبِ صرفا تایپ‌شده و آرشیو شده هم خیلی به درد نمی‌خورن؛ مرتب نشدن، ولو رو هم یه گوشه ریختن. کی می‌شینه یهو صد تا فایل وُرد رو یکی یکی باز کنه بخونه چند وقت بعد... اما وبلاگ رو خب می‌شه سر زد و فال گرفت. اتفاقی یه جاشو نشست خوند. جلوت پهنه، صاف و مرتب.

با خوش‌نوای تُردِ قدم رویِ فرش برف

فارغ ز هر خیال

زمستان که در رسید

(با آن فرشته‌های کوچک و نرم و سپید و سرد)

تک تکْ ستاره‌های خاطره‌ها را شُمار کن!

بر بالِ نرم ِ مهِ هر نفسْ (ظریف)

آن آرزوی نارسیده ز ره را سوار کن

از شومی زمین و زمان (روز و شب سیاه)

یک‌دم فرار کن!

2/11/1384

* * *

ترانه‌ی بسیار زیبای برف را بشنوید.

(تمام شوقی که دل‌ام را چنگ می‌زند برای نوشتن از برف، با شنیدن این ترانه و باز شنیدن‌اش و با نم‌نم نرم گیتارش، می‌چرخد توی ترانه و می‌پیچد به قلم و حرف دیگری نمی‌ماند غیر از شوق‌لبخندی و اینکه، "تو فرود آی، برفِ تازه، سلام!")

فرازی از یکی از جلسات مکتب‌نویسی

من: خب به نظرت اگه پ.ن. هاش حذف شن، درست می‌شه؟

آیدا: خب حالا اینو نمی‌خواد حذف کنی دیگه! کلا نباید بنویسی، حالا که نوشتی!

من: خب نه دیگه. این که خیلی وحشتناک می‌شه. ببین عین مجسمه ساختنه با گِل، نه با سنگ. تو کلی گل رو می‌ذاری و شروع می‌کنی طرح کلی رو در می‌آری. یه جا گل زیاد می‌ذاری و یه جا کم. بعد اضافه‌هاش رو می‌شه برداشت و کماشو می‌شه گذاشت. اما اگه آدم از اول بخواد فکر کنه خب چیو بنویسم چیو ننویسم، رسما همه‌چیز نابود می‌شه. چون یه مونیکا می‌شینه بالاسر آدم و اون‌قدر غر می‌زنه که بی‌خیال نوشتن می‌شی.

آیدا: ها، خب نوشتن واسه من به کل فرق می‌کنه آخه. مثه سیب گاز زدنه.

من: نوشتن از اساس بیشتر با یه حس گارفیلدی شروع می‌شه: یه برش دیگه لازانیا! هی لازانیامه الآن! جونمی یه ادویه واسه یه لازانیا...

آیدا: :)) تو فست‌فود بنویس حالا. :D

وقتی می‌گم وطن من دوستام هستن... هیچ‌جوره نمی‌تونم تو جدیت این حرف‌ام شک کنم.

وطن جاییه که باشه. وطن وقتی وطن باشه آدم هیچ‌وقت احساس سرگردونی نمی‌کنه. برای آدم همیشه جایی تو وطن‌اش هست... و الآن کجای دنیاس که برای آدماش همیشه جایی داشته باشه؟ شاید یه روزگاری بوده که می‌شد به یه تیکه خاک و یا زمین گفت وطن، که احتمالا همون روزگاری بوده که درختا هنوز حرف می‌زدن... هرچی بوده، امروز دیگه خبری از این‌جور وطنا نیست. کسی دیده؟

(آقای هیوز، نه که فک کنی چون تو سیاهی و من سفیدم دارم سوءاستفاده می‌کنم. هرجوره‌شو حساب کنی امروز ما سفیدارم اون‌قد سیا کردن که لوله‌بخاری بهمون می‌گه کاکا. آره! اون حرفا نیسّ و فقط می‌خوام شعرتو این‌طوری بخونم که وطن اصولا برا ما وطن نبود. راسیت‌ش از اول اشتبا گرفته بودیم قضیه‌رو انگار. آدمیزاد انگاری عادتشه چیزایی که باشون زنده‌سو ندید بگیره و می‌دونی؟ وقت اسم گذاشتن یه سوءتفاهمی پیش اومده. اون رفیق انتلکچوئل‌مون بیخود نبود که گیر می‌داد هر چی رو به اسم خودش مسمی کنیم. راس می‌گف. زادگا زادگاهه! همین. برام مهم نیس وطن از کجا وطن شده؛ این چیزی که امروز این معنیو می‌ده، راسشو بخوای یه تیکه خاک نیس، حالا هر چقدرم که یه تیکه‌هایی از خاک باشه که دوسش داشته باشم، اون بحثش کاملا جداس. وطن اصولا جاییه که آدم بتونه توش زنده باشه و چطو آدم می‌تونه جایی که دوستی نداره زنده بمونه؟ چطو؟ می‌دونم که زیر یه خروار خاک استخوناتو جم نمی‌کنی که تلق‌تولوق‌کنون بهم بگی داداش زنده می‌مونه؛ چون آره! خرسنگام واسه‌خودشون زنده‌ن، ولی هرچی که داخل ِ آدم نیس. هس؟)

وطن جاییه که آدم دوستی داشته باشه. وطن ِ آدم دوستای آدمن... وُ تازه اینجاس که من یه وطن‌پرست دوآتیشه می‌شم.

وطن جاییه که هوای آدمو داره. جاییه که آدم می‌بینه هست. جایی که آدم حس‌اش می‌کنه حتی از ده فرسخی. جاییه که دل داره و آدم وطن‌پرست دلش می‌خواد نذاره آب تو دل‌اش تکون بخوره، همون‌طور که وطن‌اش همیشه هوای دل‌شو داشته. جاییه که... چی بگم؟ باید داشت تا فهمیدش. و بی‌اغراق می‌گم، من یکی از لحاظ وطن خودمو حسابی خوشبخت می‌دونم. نمی‌دونم این یه‌جور تشکره یا ابراز احساسات یا... یه‌دفه به دلم افتاد که بنویسم‌اش. گاس خیلی هم نتونه اونچه تو دلمه رو بگه. به‌هرحال، وقتی گوشی تلفن رو برمی‌دارم و صدای یه دوست ازون‌طرف خط به گوشم می‌خوره، مث اینا که وقتی از غربت می‌رسن فرودگاه زادگاه‌شون می‌زنن زیر گریه از ذوق، یه چیزی تو دلم از ذوق به جوش می‌افته.

این هستش که همیشه هستن دوستام. مسلما نه که صبح تا شب نشسته باشن یه جا دم دست! هرجا باشن، حتی وقتی نبینم‌شون یا صداشون رو نشنوم، هستن. همین‌که فک کنم دوستی، دوستایی دارم که هستن؛ که شده بارها باهاشون اون‌قد خندیدم که صورتم به درد افتاده یا اون‌قد گریه کردم که چشام از اشک، و حالا اینا تازه سرای خطایی‌ان که وسطش کلی گپ و گفت و زندگی هست... همین‌که یادم می‌افته دوستایی دارم، بی‌نظیره. احساس می‌کنم جایی دارم. فک کنین "هالی" چه احساس فلاکتی می‌کنه اگه یه روز برگرده و ببینه زمین سرجاش نیست... ماها خوشبختی‌مون بزرگترین خوشبختیاس اگه دوستایی داریم که هر بار برمی‌گردیم هستن و خب... اینم بدیهیه و نباید یادمون بره که فقط جایی می‌تونیم این‌قد خوشبخت باشیم که بتونیم متقابلا وطنی باشیم که وطنه. و این چیزیه که گاهی حسابی فکری‌م می‌کنه، که چقد وطن‌ام... این چیزیه که دم صبحی می‌شوندم پای کامپیوتر به نوشتن. رک و روراست به خاطر اینکه به هر زبونی شده به دوستام بگم می‌دونم هستن و بودن‌شون بهترین نکته‌ی زندگی‌مه، در هر حالی که باشم؛ با ارزش‌ترین،‌ بدون کوچکترین اغراقی.

امروز وقتی با سه تا از دوستام حرف زدم و دیدم مثل همیشه هرکدوم به خودیّت‌شون حرفمو می‌فهمن، و هم‌زمان می‌دونستم سه دوست دیگه هم هستن که اگه با اونا هم حرف می‌زدم می‌تونستن همین‌قدر سرشارم کنن از حس خوب دوستی... مثل هر روز دیگه و هر بار دیگه، دوباره یادم افتاد که اگه نباشن چقدر بی‌معنی می‌شم. این نافی اون‌چه که به شخصه هستم نیست. مسئله اینه که این نبودم اگه دوستانم نبودن و این در مورد همه آدما صادقه. ما بدون دوستامون کاملا بی‌معنی می‌شیم؛ هیچ! یه نگاه به دور و برمون بندازیم، ببینیم چطور می‌شد جایی که هستیم باشیم، با حساب همه‌ی کارایی که ازمون برمی‌آد اما بدون دوستامون. از نظر من غیرممکن بود. کافیه دوستامون رو تو ذهن‌مون عوض کنیم تا ببینیم چقدر پرت می‌شیم از جایی که هستیم. به‌هرحال، من یکی خودم رو اینجایی که هستم (اینجایی که هر طور باشه، ازینکه درش هستم خوشحالم) بدون این دوستانم نمی‌دیدم و برای همینه که با تمام وجود خودم رو مدیون دوستام می‌دونم؛ چه دوستایی که سال‌هاس می‌شناسم و چه دوستی که چند ماه. توصیف‌ناپذیره دِینی که هر کدوم به گردن‌ام دارن. ارزشی که برام دارن.

اینا چیزایی‌ان که با هر صراحت و صداقتی بگم، در برابر صفای اونو باز احساس می‌کنم کم آوردم. می‌تونم سال‌ها تو تک‌تک داستانا و شعرا و هرچی می‌نویسم بگم و باز هم احساس کنم هنوز چیزی نگفته مونده.

پ.ن.: دوستایی داشتم که سال‌هاس ندیدم‌شون، یا دوستایی که دیگه ندارم. شاید از خاطرشون رفته باشم و شاید بعضیاشونو به خاطر نیارم، اما این باعث نمی‌شه نگم که به اونا هم خیلی مدیونم. خیلی...

من از وطن همیشه خوشبخت بودم و کاش دستم برسه که جبران کنم.

اگر از راه چیزی برگردم

یعنی آن راهِ من نبوده، یا من آنِ راه؟

یعنی من آن نبودم، یا آن من؟

پ.ن.: لزوما مستلزم ساعت و تقویم است؟

پ.پ.ن: یعنی راه آن نبوده. پس تنها راه، آن نبوده. که راه به راهیّت خود هست و من هم به منیّت خویش. راه به جای خود و من به جای خویش.

آنجا که من نیستم، من نیستم و بدیهی‌ست نیستم آنجا که نیستم. اگر باشم نیست‌ام و چون هست‌ام جاذبه‌ی هستن‌ام بازم می‌گرداند به هستی‌م و آنجا که هستم. جذبه‌ی‌ هست‌راه‌ام به خویش‌راه می‌کشاند.