بچه که بودم بازی‌های تعادلی را دوست داشتم. چیدن نوارها و کتاب‌ها روی هم و بالا و بالاتر رفتن... آن وقت فکر می‌کنید دست آخر چه می‌کردم؟

کیفم این بود که با یک توپی، جوراب گلوله شده‌ای یا هر چیز قِل‌خوری، بزنم توی پایه و ویرانش کنم.

وقتی بگذرم از تمام جعبه نوارهای ترک برداشته، می‌رسم به وقت‌هایی که یاد گرفتم خودم برای خودم آرشیو جمع کنم. با کلی ذوق و شوق از پول هر کاریم می‌زدم و آرشیو نوارهایم را به قول خودم روز به روز چاق‌تر می‌کردم و کتابخانه‌ام را بسط می‌دادم. گذشت تا رفتم سراغ کیفیت بهتر و اضافه کردن سی‌دی‌ها و ...

حالا این روزها به جای جعبه‌ها، منم که ترک برمی‌دارم و آنها روز به روز بیشتر توی غبار فرو می‌روند و من را هر بار برای پیدا کردن هر چیزی ساعتی سرگردان می‌کنند.

از آن طرف می‌مانم خودم که خانه‌هایم را روی هم می‌چینم و با اولین شیءِ قِل‌خور...

خبر هم ندارم یادم مانده یا نمانده که چرا به تماشای این ریزش‌ها می‌نشینم. فقط می‌دانم که با اين ريزش‌ها پريده‌ام هميشه... پس حتما نيازشان داشته‌ام.

به‌هرحال... همه اینها را گفتم، چون می‌خواستم از خودم بپرسم چه حال؟

* * *

یادم نیست که چند وقت می‌شود از دیدن خودم تعجب نکرده‌ام...

* * *

زیاد فارسی حرف می‌زنیم و می‌نویسیم.

گاهی حس آدمی را پیدا می‌کنم که راه خانه‌اش را با چشم بسته هم می‌تواند برود، اما دو تا کوچه آن‌ورتر را هیچ‌وقت ندیده و تجربه نکرده...

زبان چه کوچه‌های عجیبی دارد.

از خودم اگر برگشتم، اگر بشود، سعی می‌کنم اینجا گاهی دنبال بعضی کوچه‌ها بگردم و نشانی بپرسم و نشانی بدهم اگر شد...

خواندن نوشته‌های خانم آموزگار همیشه برایم از آن اتفاق‌های جذاب بوده. هم شعرها و هم داستان‌های ایشان در کنار تمام حرف‌های پنهان و تصاویر بدیع، یک ناگهانی لذت‌بخش هم دارند. خودتان بخوانید تا متوجه منظورم بشوید:

نامه‌هايی به خودم

داستانی خواندنی و جذاب از خانم آموزگار در سایت رمزآشوب منتشر شده که پیشنهاد می‌کنم آن را هم حتما بخوانید:

رمزآشوب:

چاره

* * *

نمی‌دانم چند بار گفته‌ام که همیشه در گفتگوی هارمونیک مطلبی برای غافلگیر شدن و به هیجان آمدن می‌شود پیدا کرد. خب! دروغ که نگفته‌ام؛ می‌شود پیدا کرد. پیشنهاد می‌کنم اگر به موسیقی علاقه دارید مطالب جذاب و آموزنده گفتگوی هارمونیک را از دست ندهید.

به‌هرحال، پیشنهاد می‌کنم مطلب زیر را هم بخوانید( با خواندنش علاوه بر آشنائی با یک گروه خوب موسیقی، چند قطعه زیبا و کوتاه هم برای شنیدن پیدا کردم):

گفتگوی هارمونیک:

گذر از کوچه گلستان

سایت گروه گلستان

( در این بخش هم می‌توانید اجراهای جذابی از این گروه را بشنوید و ببینید)

شاید حرص خوردن هم نداشته باشد. سال‌هاست که شعارمان این شده:

سینما را به خانه‌های خود بیاورید!

قبول... پرده نقره‌ای چیز دیگریست. اما روی چند پرده نقره‌ای این سالها تصویری از فلینی یا برتولوچی دیده شد؟

فیلم‌های کیمیاوی؟ شهید ثالث؟

بهرام بیضائی و ناصر تقوائی و بهمن فرمان‌آرا و خیلی‌های دیگر که دوست‌شان داریم هم که دل‌پُرند.

جوان‌ها؟ درگیر نگاتیوهای تاریخ مصرف گذشته و کرایه‌های سرسام‌آور دوربین و نور و... دست آخر دلِ پُر از کارشکنی!

اصلا بگذار این خانه نیمه ویران، یکسر ویران شود. غمی نیست.

آنها که درخشان بودند و هستند و بخواهند باشند، هر جا بروند خواهند درخشید. مثل خیلی‌ها که رفته‌اند. غمی نیست.

* * *

- حالا مگه اینجا سالی چند تا فیلم فمینیستی بر اساس تصورات صحیح ساخته می‌شد و پخش می‌شد؟

ـ از واژه ممنوع بیزارم. از اینکه یکی راست راست تو چشم آدم نگاه کنه و بگه آزادی ممنوع! انسانیت ممنوع!

* * *

مسئله فقط یک مخالفت ساده نیست.

کاری ندارم که قضیه از بیخ مضحک است.

می‌گیریم این نیهیلیسمی که از اساس درکی از آن ندارند و کلا تصور می‌کنند هر کس سیگار می‌کشد و قهوه تلخ می‌خورد نیهیلیست است، خطرناک است.

کاری نداریم که درک درستی از اندیشه دارند یا ندارند.

کلا واژه‌های «اندیشه» و «اندیشیدن» خطرناکند.

سکولاریسم و لیبرالیسم هم که مشکل‌ساز است.(کاری نداریم که حالا چقدر شناخت درستی از این دو هست؛ در هر دو طرف)

اما فمینیسم...

شک نیست که فمینیسم هم مشکل‌ساز است. کاری ندارم که اصلا فهمی و درکی دارند از آن یا نه. (کاری به تعاریف مضحکی که برای ایجاد هراس از فمینیسم توی مغز جماعت کردند ندارم. کاری به فیلم‌ها و سریال‌های مزخرف و تماما زن‌ستیز ندارم. کاری به سم پاشی‌های مدام‌ علیه فمینیسم ندارم. کاری به اینکه پیش از این هم موافقتی نبود ندارم)

مسئله این است برای من:

دارند وسط مخالفت با آزادی، با انسانیت هم مخالفت می‌کنند.

اصلا چه فرقی دارند این دو؟

صدای نعره‌ای گوش‌خراش را می‌شنوید؟

* * *

اشتباه نشود. دور از انتظار نبود. از کوزه همان برون تراود که در اوست. فقط نمی‌دانم چرا هنوز گاهی عصبانی می‌شوم. اشتباه است! باید خونسردتر باشم. کسی قرار نیست هدیه به من و ما بدهد که. باید کلاهی بخرم برای بالا انداختن! هیپ‌هیپ هورا!

(پرشین‌بلاگ نتوانست همه متن را یکجا بگذارد روی صفحه. مجبور شدم دو قسمتش کنم. ادامه اين متن در پست زيرين است)

گور زمستانی

یا

صد و بیست روز معدوم

(یک شِبه فیلمنامه ارزشی)

توضیح:

(تمام ماجراهای این فیلمنامه در یک سرزمینی می‌گذرد که من حتی در خیال هم تصوری از آن نداشتم و ندارم و نخواهم داشت. خوشبختانه این فیلمنامه هیچ‌گونه شباهتی با خودش هم ندارد، چه رسد به شباهت با کس یا چیز دیگری، که بخواهد اتفاقی هم باشد. اگر چیزی اتفاقا شبیه کسی یا چیز دیگری بود هم به من ربطی ندارد و به فیلمنامه هم ربطی ندارد. مسئلهٔ احتمال و اتفاق است که می‌توانند هر ترکیب مشابهی را پدید بیاورند. من صاحب این نوشته‌ها هستم ولی مسئول‌شان نیستم. همان‌طور که پدر و مادر من مسئول رفتار من نیستند و البته صاحب من هم نیستند. کسانی که با خواندن این فیلمنامه دچار ناراحتی می‌شوند احتمالا فقط غذا زیاد خورده‌اند. اما توصیه می‌کنم کسانی که ناراحت می‌شوند هم این فیلمنامه را نخوانند که یک وقت به خاطر خواندنش مجبور نشوند به غذاها شک کنند، چون من مسئولیت هیچ‌چیزی را نمی‌پذیرم. این فیلمنامه قرار نیست کسی را ناراحت کند چون نویسنده‌اش از خوشحالی دارد دق می‌کند و از کوزه همان برون تراود که در اوست. بعد از این همه اصرار دیگر نیازی نیست که توضیح دیگری بدهم. شاید بد نباشد از کسانی عذرخواهی کنم. مثلا از پدرم که تولدش را گاهی فراموش کرده‌ام. مادر جان مرا ببخش! نه به خاطر اینکه تولد پدر را فراموش کردم. به خاطر اینکه گاهی تولد شما را هم فراموش کرده‌ام و هم به خاطر اینکه یادم رفت قبل از نوشتن، کارهایی را که قول داده بودم انجام بدهم. از تمام دوستانی هم که با دیر حاضر شدن سر قرار باعث ناراحتی‌شان شدم عذر می‌خواهم. از خانواده محترم صاحبخانه هم عذر می‌خواهم که روی دیوار خانه‌شان میخ کوبیدم تا تابلوهایم را آویزان کنم. از تمام کسانی هم که بعد از خواندن این فیلمنامه تازه می‌فهمند که خوش‌شان نیامده از این متن عذر می‌خواهم. برای جبران، اگر احتمالا همسایه‌ها یا دوستان گرامی‌تان از شما دلخورند بفرمائید که تا من چانه‌ام گرم است از ایشان هم عذر خواهی کنم. از آقای ونه‌گات عزیز هم عذر می‌خواهم که بعضی مترجمان اسم‌شان را غلط می‌خوانند. تمام ماجراهای این فیلمنامه هم غیر واقعی‌اند. چون اگر واقعی بودند شاید فیلمنامه مستند به حساب می‌آمد. اما من کِی گفتم این یک فیلمنامه مستند است؟ من تخیلی نویسم. یعنی فعلا که تخیلی می‌نویسم. هر وقت فیلمنامه غیر خیالی نوشتم خبرتان می‌کنم. همین‌ها هم که نوشته‌ام روی دستم باد کرده‌اند. آخر بعضی‌ها می‌گویند فیلمنامه‌نویسی که تجربی نمی‌شود. من هم می‌گویم باشد، سعی می‌کنم از این به بعد بی‌تجربه بنویسم. می‌خواهید باقی متن را بخوانید؟ خب! بخوانید. من که مجبورتان نکردم چیز دیگری بخوانید!)

خارجی ـ روز ـ خیابان

مردم گوشه گوشه از ماشین‌هایشان پیاده شده‌اند و به هم چاقو می‌زنند و شیرینی تعارف می‌کنند.

مردی داخل جوی آب راه می‌رود و صدایش روی تصویر پخش می‌شود.

صدای مرد ـ من خیلی خوشحالم. زندگی قشنگه و هوا هم خوشمزه‌اس.

مرد دیگری از آن سوی خیابان به سوی او می‌دود و چاقوئی توی کمرش فرو می‌کند و به او شیرینی تعارف می‌کند و گلاب.

دخترپوشی از آن سوی خیابان فریاد زنان به سوی مرد شیرینی خورده می‌دود.

داخلی ـ روز ـ هال بزرگ یک خانه فقیرانه

پدر بالشی روی صورت پسرش گذاشته و روی آن نشسته. زن‌پوشی* در نقش مادر ِ در حالِ عبادت وارد اتاق می‌شود و به پسر می‌گوید:

مادر پوش ـ‌ پسرم. نمی‌‌خوای بری دنبال خواهرت؟ خوبیت نداره‌‌ها!

پدر همان‌طور که روی بالش نشسته می‌گوید:

ـ زن‌پوش! مگه خودت ناموس نداری که به این می‌گی بره دنبال خواهر پوشش؟

پسر از زیر بالش دست و پا می‌زند و صدایش روی تصویر پخش می‌شود.

صدای پسر ـ من نمی‌رم. خودش می‌آد دیگه.

پدر محکم روی صورت پسر بالا و پائین می‌پرد و می‌گوید:

پدر ـ بی‌شرف! مرگ بر نیهیلیسم! مرگ بر لیبرالیسم! من پسر فمینیست نمی‌خوام!

خارجی ـ روز ـ خیابان ( جلوی در یک مدرسه)

تعداد زیادی ناموس، از پسر و دخترپوش جلوی در مدرسه جمع شده‌اند و به هم شیرینی تعارف می‌کنند و بعد از اینکه عقد کردند شماره می‌دهند.

خواهرپوش گوشه‌ای نشسته و عکس مرد چاقو و شیرینی خورده را در دست گرفته و می‌خندد.

دوست پوشش می‌آید کنارش می‌نشیند.

دوست‌پوش ـ چرا می‌خندی بی‌وفا؟

خواهر پوش ـ پس گریه کنم نیهیلیست خائن؟

مردی جلوی در مدرسه‌ تبلیغ سنت‌ها می‌کند.

خارجی ـ روز ـ کنار یک دیوار بزرگ

مردم از مرد و زن‌پوش کنار دیوار بزرگی صف کشیده‌اند و دفترچه‌هایی در دست دارند. در یکی از دو انتهای دیوار (ترجیحا انتهای راست حتی اگر وزن تصویر به هم بریزد) دریچه‌ایست که مردی ارزشی داخل آن نشسته و دفترچه‌ها را از مراجعین می‌گیرد و مهر می‌زند.

مردی بعد از آنکه دفترچه‌اش مهر خورد می‌آید جلوی دوربین و رو به دوربین می‌گوید:

مرد ـ اینجا یه شهر خیالیه! پشت این دیوار زندانه. ما همه می‌خوایم بریم اونجا و رستگار شیم و خوش بگذرونیم. شما هم بیائید. اما ما هیچ وقت به تهران نمی‌رسیم.

ناگهان زن پوشی از میان صف بیرون می‌آید و دفترچه‌اش را پاره می‌کند و فریاد می‌زند:

زن‌پوش ـ من دیگه نمی‌خوام برم زندان.

صف به هم می‌ریزد و مردم می‌ریزند روی سر زن‌پوش و کتکش می‌زنند. کسی آن میان فریاد می‌زند« انگار این که گفت آنارشیسم بود» همه یک‌صدا فریاد می‌زنند « مرگ بر لیبرالیسم».

پسری که گوشه‌ای ایستاده بود فریاد می‌زند: من خرگوشم!

داخلی ـ روز ـ هال بزرگ دوبلکس یک خانه فقیرانه

پدر بالای جسد پسر نشسته و ارزشی گریه می‌کند. مادرپوش ِ گریان، ناگهان می‌گوید:

مادرپوش ـ مرد! اون دختره یادته. اون که یه فرشته بود. . چرا تو نمی‌ری باهاش ازدواج کنی؟ خودش یه جور بانوئی دیگره... ثواب داره‌!

مسئولین ناگهان از در و دیوار خانه می‌ریزند تو و به مرد و زن‌پوش ارزشی سکه‌های طلا می‌دهند.

دوربین می‌چرخد روی کارگردان که لبخند می‌زند و پول می‌شمرد و به عکس تروفو چپ چپ نگاه می‌کند.

داخلی ـ روز ـ قصابی

قصاب دارد قصابی میکند و مردی هم منتظرایستاده تا گوشتش آماده شود.

مرد ـ آقا پیه‌هاش رو جدا کن... گفتم بی‌دنبه می‌خوام دیگه.

قصاب به سوی مرد حمله‌ور می‌شود و با ساطور می‌کوبد توی سرش و بعد در حالیکه بالای نعش ایستاده رو به دوربین می‌گوید:

قصاب ـ پیه که از گوشت جدا نیست!

خارجی ـ روز ـ خیابان (جلو همون مدرسه‌هه)

تعداد زیادی ناموس، از پسر و دختر پوش هنوز همان‌جا ایستاده‌اند. ناگهان خواهرپوش برمی‌خیزد و فریاد می‌زند.

خواهرپوش ـ نه!

نیروهای ضد شورش شهر خیالی می‌ریزد توی خیابان و همه را به گلوله می‌بندد.

خارجی ـ روز ـ آسمان

مردی بسیار ارزشی روی پرچم فرانسه ایستاده و به آن لگد می‌زند. رو به دوربین لبخند می‌زند و می‌گوید:

مرد ارزشی ـ همه با من بخونید. هر کی هم نخونه سر و کارش با نظامت سینماست:

خوشحال و شاد و خندانم

قدر آقا جونو می‌دانم

چک می‌خورم من

مشت می‌خورم من

فحش می‌خورم من

جوانم

جوانم

آرزو دارم

خوشبختم اینو می‌دانم

ذوق می‌کنم

آخه خرگوشم من

با باتون

بهشت می‌رم من

بهشت می‌رم من

جوانم

پایان

28/7/1384

تذکر: هر گونه استفاده ارزشی و بی‌ارزشی، اخلاقی و بی‌اخلاقی، ادبی و بی‌ادبی و غیره و ذلک از این فیلمنامه به هر شکل( الهام گرفتنی، صفاکردنی، نفرت‌پراکنی، قرض گیری کلمه، جمله، فضا و ...) و با هر دوربین( سی و پنج، شانزده (سیاه سفید، رنگی)، دیجیتال، نفتی، ایکس‌ال‌وان، پی‌دی 150، خانگی، بی‌خانمان، هندی‌کم، موبایل، دو چشمی، یک‌چشمی، زیر‌‌آبی، آستیگمات و ...) منوط به اجازه خودم است.

*توضیح: می‌دانم که به احتمال زیاد همه می‌دانید. محض اطمینان توضیحکی می‌دهم. در زمان‌های قدیم در تئاتر غرب و شرق، یک زمانی در تخت‌حوضی و همین‌طور همیشه در تعزیه و کلا همه زمان‌ها و مکان‌هایی که بازیگری را عملی مردانه می‌پنداشتند و (یا می‌پندارند!!!) (چه کسی می‌گوید هنر حتما می‌تواند هنرمند را با شعور کند؟) نقش زنان را مردانی که لباس زنانه پوشیده بودند بازی می‌کردند و به آنها بازیگران زن‌پوش می‌گفتند.

قدیم‌ها گاهی می‌رفتم پیش مادرم و بی‌مقدمه می‌گفتم: مامان،‌مثل دیوونه‌ها دارم می‌شم دیگه...

آخر آن موقع هنوز برایم تازگی داشت که برگردم توی دری که چند لحظه پیش بسته بودم و کمانه کنم و یا پای تلفن حواسم پرت بشود و چند دقیقه بی آنکه حرف بزنم و جواب بدهم به چیز دیگری فکر کنم و یا وسط حرفم باقی جمله را یادم برود (وقتی به استاد زبان انگلیسی می‌گویم فارسی هم سخت است حرف زدن، انگار باور نمی‌کند).

بله... مادرم هم لبخند می‌زد و می‌گفت: مثل نداره دیگه!

این روزها دیگر همه‌ چیز عادی شده...

مثل ندارد!

دیروز بعدازظهر دوستی زنگ زد و گفت دوست دیگری به او زنگ زده و گفته داستان‌هايی را که با هم نوشته بودیم می‌خواهند در یک مجموعه چاپ کنند و از او خواسته به من بگويد که کارهای خودم را برای‌شان ببرم. من هم گفتم نمی‌برم! آنهایی را که خوشم می‌آمده گذاشته‌ام در یک مجموعه به اسم «دامبولی» و آنها که خوشم نیامده هم که چاپ کردن ندارند. گفتم مطمئن باشند که اگر خواستم چاپ کنم لینک هم می‌دهم تا از آن مجموعه جدا نباشد، ولی بگو دلم نمی‌آید دامبولی را خراب کنم چون اصل مطلبش غیر از راپسودی‌ها، واریاسیون‌هایی است که روی آن تم‌ها نوشته‌ام.

خلاصه ‌اینکه چون دلم نمی‌آمد کاری را که برای خودم هم معلوم نیست حالا کی بخواهد چاپیده شود(شاید هم اصلا نخواهد) ناقص کنم، کاری که دم تنور بود را ول کردم(حالا اميدوارم دوستان ناراحت نشوند و نگذارند پای رفيق نيمه‌راه بودن که اين حرف‌ها به من نمی‌چسبد! اصلا همين‌جا عذرخواهی).

برای همین است که می‌گویم مثل ندارد!

بگذریم از داستان‌هایی که دو سه ماه است دارم تایپ می‌کنم و باز پاک می‌کنم و هر بار هم چشم یک شخصیت را در می‌آورم و ابروی آن یکی را تغییر مدل می‌دهم.

بگذریم از دو سه تا داستان زهرماری که خودم یادم رفته چند هفته است گفته‌ام می‌خواهم بگذارم روی این صفحه و هر شب می‌نشینم بالا و پائین‌شان می‌کنم و دست آخر نه خوشم می‌آید ازشان و نه آن‌قدر بیزار می‌شوم که از خیرشان بگذرم. مانده‌ام که تکه‌تکه‌شان کنم یا تمام تنه بگذارم‌شان اینجا.

اصلا سر اسم‌شان هم سر کار مانده‌ام. اول می‌خواستم اسم یکی را بگذارم «رویا». بعد دیدم نمی‌چسبد. گفتم بگذارم «رویابین». دیدم این هم خوب نیست. گفتم بگذارم «Dreamer»، حساب کردم خیلی غربزده می‌شود! اما دیدم این آخری به دل خودم خیلی چسبید. توی فرهنگ لغت اولین معنی‌اش را نوشته بود خیالباف(غلط نکنم رویابین هم شاید معنی بدهد!). خیالباف را اصلا دوست نداشتم. اما خود Dreamer برایم جذاب‌ از آب درآمد چون در نظر اول ذهنم را به سوی تصاویر زیادی می‌برد. شاید هم بگذارم همین Dreamer...

اما تازه اسمش که جور بشود دردسرهای دیگر پیش می‌آید.

خلاصه‌ اینکه این روزها دنبال یک چخوف می‌گردم که بگویم آقا جان، انگشتم را لای در هم که می‌گذارم نمی‌شکند. یک راه حل بده برای انگشت‌شکانی.

دلم خوش است به نوشته‌های این چند روز اخیر که اسم مزخرفی هم روی‌شان گذاشته‌ام.

قبلا نوشتن یک صفایی داشت. قبل از اینکه میز بیچاره‌ام را کامپیوتر با این هیکل گنده و سفیدش تصرف کند.

همیشه یک دسته کاغذ کلاسور سفید گوشه میز بود و یک خودکار که دوستش داشتم و گم شد.

سر شب که می‌شد می‌رفتم یک قابلمه پر هویج و سیب‌زمینی و لوبیا سبز و گاهی هم کلم‌پیچ بار می‌گذاشتم و می‌نشستم تا صبح نم‌نم سبزی پخته می‌خوردم و می‌نوشتم تا انگشتم سر شود.

صدای خش‌خش آرام قلم بود روی کاغذ و صدای نرم موسیقی و صدای تق‌تق دمپایی که روی زمین یا به پایه میز مدام کوبیده می‌شد.

حالا صدای تق‌تق مزخرف کیبورد است و این صفحه‌های بی‌حس و حال و بی‌خط که تمامی هم ندارند. خوب‌اند و نه!

سبزی پخته هم جای خودش را داده به هیچ. حالا نه گوشت‌خوار درست و حسابی‌ام و نه سبزی‌خوار درست و حسابی. فقط یک لاغر بدعنق درست و حسابی‌ام...

خلاصه اینکه مثل ندارد!

یک‌دفعه دلم خواست چیزی بنویسم اینجا. باز داستان‌ها را بالا و پائین کردم و گفتم یک روز دیگر صبر کنم شاید یا کلا بدم آمد و یا یک ذره خوشم آمد.

گفتم همین‌ بالائی‌ها را بنویسم حداقل این بی‌خوشی‌ام را یک تکانی بدهم.

همین!

پ.ن: چند تا ترانه جالب هم پیدا کرده‌ام که چند ساعتی است با آنها خودم را سر کار گذاشته‌ام. تا به حال صدای «Tanita Tikaram» را نشنیده بودم. جالب‌تر آنکه همین‌طور که آرشیوم را زیر و رو می‌کردم دیدم دو تا گنج از یاد رفته هم دارم. «باد هر جا بخواهد می‌وزد» و «خاطرات کشیش روستا»ی حضرت برسون با تصاویری شفاف و بی‌خش! فرصت خوبی بود برای سرخوشی؛ حواسم نبود، پرید!

پ.پ.ن: چند وقتی است که هراس غلط دستوری و املائی گرفته‌ام! اگر چيزی ديديد لطفا خبر بدهيد. سپاسگزارتان خواهم بود. اگر هم ديديد کلا کارم از خرک در رفته، لطف کنيد خبر آنهايی را که درست است بدهيد!