می‌بخشید که به خاطر یک لینک پینگ کردم. درست است که مطلب جدیدی روی صفحه نگذاشته‌ام، اما خب، به نظرم این متن آن‌قدر جذاب بود که نصف‌شبی بیایم به آن لینک بدهم و زنگ همسایه‌ها را بزنم!

باز هم خواندنش را پیشنهاد می‌کنم. برای من که بسيار لذت‌بخش بود.

پ.ن: دیدم تا اینجا آمده‌ام، وسوسه شدم یک چیز دیگری هم بنویسم. چیزی برای انکار. اما پشیمان شدم. گفتم همین پشیمان شدن را بنویسم که مدیون خودم نشوم!

از طرفی آخر و عاقبت داستان‌های اخیرم به آنجا کشیده که شروع کرده‌ام به نوشتن مجموعه یادداشت‌هایی که بیشتر به هذیان شبیه‌اند و به شدت تلاش می‌کنند بگویند ما داستانیم، با این حال شک ندارم که می خواهند دروغ بگویند و چون خودشان این نکته را به من فهماندند دوست‌شان دارم. به‌همین خاطر هم چند روزی است علیرغم حال ناخوشی که این واگویه‌ها دارند، با صدای گرفته و مات‌ام برای اغلب دوستان سعی کرده‌ام تعریف‌شان کنم. گفتم برای شما هم بگویم. (فعلا یک اسم مسخره‌ای برای این مجموعه انتخاب کرده‌ام که گفتن ندارد!)

پ.پ.ن: هنوز دارم سعی می‌کنم با خودم کنار بیایم و بالاخره یکی از آن داستان‌هایی که گذاشته بودم کنار را بگذارم اینجا. هنوز هم مطمئن نیستم که بزنم آن بیچاره‌ها را تکه‌تکه کنم یا نه!