مدت‌ها
بود دل‌م می‌خواست درباره‌ی فرمت‌های ویدئویی محبوبم بنویسم. هیچ دانشی هم درباره‌شان
ندارم و چیزی از هویت‌شان نمی‌دانم؛ راست‌ش حتی برام کمی عجیب است که بعضی فرمت‌ها
را خیلی دوست دارم و بعضی را کم. اما خب، زیاد با این‌ها برخورد دارم، شاید خیلی
هم عجیب نباشد دلبسته شدن به یکی و بی‌میل بودن به یکی دیگر.
mp4 را از همه بیشتر دوست دارم. در ذهن‌م به فولاد آب‌دیده‌ی صیقل‌خورده
می‌ماند. براق و نیرومند و مطمئن. mkv را هم‌خون‌ش
می‌دانم، هم‌خون ظریف‌ترش. کریستالی و نازک، همان‌قدر شفاف اما با ظرافتی نگران‌کننده.
avi خویشاوند پیر و آهنی یا چوبی این‌هاست؛ قابل اعتماد اما مات و خش‌دار
و رگه‌دار. عموزاده‌ی جهان‌دیده و تحصیل‌کرده‌ی vhs هم
است برام و اگر vhs پیری فرتوت و چروکیده باشد، avi پیری
خوش‌پوش و سرحال و سرپاست، اما پیر است.
wmv فلزی کهنه‌پاره و غریب است. معلوم نیست از کجا پیداش می‌شود و
معلومم نیست به چه دردی می‌خورد. گاهی روبه‌رو می‌شویم، می‌بینم‌ش و سعی می‌کنم
فراموش‌ش کنم. زنگ‌خورده و چروک نیست، اما غریبه است. بی‌مورد به‌نظرم می‌رسد.
flv بچه‌یی شلخته است برام. کارهای بانمکی می‌کند، جاهای عجیبی پیداش
می‌شود، سرپا و سرحال است، اما شلخته‌پلخته. انگار صورت‌ش را خاک و شکلات پوشانده
باشد.
mpeg برام به گدایی ژنده‌پوش و هول‌آور می‌ماند. دیدن‌ش معذب‌م می‌کند.
راست‌ش
همین‌ها توی ذهن‌م حال‌وهوا داشتند. البته، چرا! به mov هم
اعتماد ندارم.