تابِ خنکِ گیسوانِ خیس‌ات ازین همه‌دور دُور شانه‌ام می‌پیچد و می‌ربایدم از خویش

می‌اندازدم به سرزمین ِ خیالِ نگاه‌ات

خیالِ تن، تن ِ تو... می‌تند گیسوان‌ات دور تن ِ خیال‌ام قاموس سحرانگیز نگاه‌ات

می‌ربایدم از خویش و گم‌ام می‌کند آنجا...

اینجا

تنها و به رویام، میانِ بازوان‌ات، میانِ تابِ طنابِ داغ گیسوت

شاعر پاپتی سرزمین‌های نگاه‌ات می‌شوم

مسافر دست‌خالی برگشته از دِهات کلام

رسیده مبهوت پیش کشور چشمان‌ات

که می‌ربایدم از خویش و می‌آردم به قاموس سحرانگیز ِ...

و سکوت می‌کنم... سقوط می‌کنم و

دست می‌سایم به مرمر ساق‌ات

پیچکانه فراز می‌آیم

که گم نشوم...

از خیال تو...

خیال تو... وُ پای جنگل گیسوان‌ات رودِ شرم می‌شوم

آبشاری به دره‌ی دوری وُ صدای سقوط‌م، سکوت...

سکوت‌ام، باری، ستودنِ آواز توست

دست‌ام را از آن همه دور می‌گیرد و پیش‌ام می‌کشد

می‌اندازدم میان هُرم مَحرَم آغوش‌ات...

می‌اندازدم روی رویای تنور لبان‌ات...

میان سحر آن همه کلام زیبا، که این‌سان‌‌ام خاموش کرده و

تاب‌ام می‌دهد به تابِ خنکِ خیال آن همه شب، بالای آن دو خورشید...

تاب‌ام می‌دهد میان هشیاری و خواب

میان آستین‌ام و خیال

میان صدای تو و رویا...

هرجا که ردّی از تو باشد

هرجا دلیلی برای بیداری صبح‌هام.

4/12/1386

بازنگری: 3/5/1387