چقدر به سینه بی‌صدا خفقان

چه‌قدر

هوار.......................................................................................................................................

............................................................................................................................................

...........................................................................................................................................

...........................................................................................................................................

.............................................................................................

تمام سینه به مردگی مومیایی مگر کنم

که دست شوید از این... اینی که بوده مدام!

دل‌ام شعر نو می‌خواهد

دل‌ام شعر تو می‌خواهد

تن‌ام افتاده به انقلاب فصل‌ها

دل‌ام حکومت باران تو می‌خواهد

حالا پائیز امسال که دارد داغمه می‌بندد

و یکی نیست به من بگوید آن سال‌های پر از شعرم کجا بودم‌ات؟

حالا کسی نیست و نیست که جوابی

و من آشوبِ خیابانی با شیشه‌های شکسته

تن، لب‌هایِ هر چه من و چاک‌چاکِ ظهر داغ این چند سال

این همه سال‌م انگار من پستانِ سال

این همه جان‌ام انگار مکیده

که حتی یک حرف، یک حرف، یک حرف‌ام از آن همه تَرَک بیرون نمی‌ریزد

نه! جا نمی‌گیرمم این‌روزها جا نمی‌گیرم

تا گردن به باتلاق ِ من‌ام

دست‌ام نمی‌گیری که می‌روی؟ دست‌م اِی که می‌روی...

من دونده نبودم

می‌خزیدم که... زنده بودم

حالا که چسباچسب خودم

حالا که بی‌آینه، آینه...

تو آینه‌ای بی‌آینه

آینه در آینه‌ای... آینه‌ی

من هر چه باتلاق

آب باشی برکه‌ای

سراب هم اگر

یعنی هوایی پاک...

من افتاده بودم و به شراب شکر خوش...

حالا خمار چشم‌های توام

تو چشم‌ات به راه خود

من...

من اینجا دو دست‌ام بیرون زده از خویش

من باتلاق خویش‌ام و تو باران

و این پاییز انگار نمی‌خواهد به کارش برسد...

من اینجا چه خالی بودم مدام

هوا هم که بودم

بی‌عطری

خالی ِ این در تا آن یکی

من اینجا چه نبودم مدام

بی نوری و آینه‌ای

کاش که آینه‌ام بود...

13/8/1386