البته که بیابانی خشک‌نیست. ولی گویا تا قبل از اینکه مه بره و محو بشه، آدما یک تصویری تو ذهنشون تخیل می کنن که اون از اصل جنس به خودشون نزدیکتره و وقتی مه میره پی کارش، می تونن بفهمن ذهنشون چه خیالات قشنگی داره که طبیعت به گرد پاش هم نمی رسه. اینا رو من نمی گما، آدما می گن. بنده کرمی حقیرم:))) ولی بی صبرانه منتظریم که شما سوار بر میل به نوشتنتون بشین و ما رو کیفور کنید!
 

غیر از آجری خفیف :)) زبانم طبق معمول قاصره. ولی می‌نویسم و امیدوارم که مقبول طبع مردم صاحب نظر و جانان جهان شود. D: