«و
ما زندگی آدمیان را راه و رسم دنیا انگاشته‌ایم. کمتر به آن‌چه در آن سوی مرزهای
سرزمین ما قرار دارد اعتنا کرده‌ایم. ترانه‌هایی داریم که از آن چیزها سخن می‌گویند،
اما فراموش‌شان می‌کنیم و آنها را در مقام سنتی که چندان شایسته‌ی توجه نیست،
تنها به کودکان می‌آموزیم...»
تالکین،
دو برج، ص. 295