حرف دیگری نیز می‌خواستم در ادامه نوشته قبلی بگویم که گذاشتم در بخشی جداگانه به آن اشاره کنم. تا در ادامه‌اش به حامیان تجمع روز یکشنبه نیز اشاره‌ای داشته باشم.

این اولین باری نیست که زنان و مردان آزادی‌خواه ایرانی برای مطالبه حقوق زنان، تجمعی تشکیل می‌دهند... و به طور قطع تا روزی که این حقوق تمام و کمال به دست نیایند و این تبعیض ریشه‌کن نشود، ادامه نیز خواهند داشت...

جنبش زنان نه فقط جنبشی برای احقاق حقوق زنان، که جنبشی برای احقاق حقوق انسان است....

جامعه دچار تبعیض، جامعه‌ای بیمار است... و جنبش زنان می‌خواهد این بیماری را درمان کند... جنبش زنان در برابر هیولای بزرگ نظام مردسالار ایستاده و می‌خواهد آن را شکست بدهد... نظام مردسالاری که ضررش امروز نه فقط متوجه زنان،‌که متوجه مردان نیز شده است. نظام مردسالار است که امروز با انحصارطلبی‌ها و اقتدارگرایی‌هایش روز به روز جامعه بشری را بیشتر دچار شکاف و ضعف می‌کند.

و جنبش زنان تا روزی که نظام مردسالار و تبعیض‌‌ها و اقتدارگرایی‌ها وجود داشته باشند، به مبارزه و حرکت خود ادامه خواهد داد.

آنچه به عنوان شور و غرور این حرکت آگاهانه مورد اشاره قرار دادم، به بخشی از این استمرار حرکتها اشاره دارد.

وقتی حرکت آگاهانه باشد، با تمام سختی‌ها و فراز و نشیب‌ها، و با تمام کارشکنی‌ها و سنگ‌اندازی‌ها و بی‌عدالتی‌ها، نه تنها از پا نمی‌نشیند، بلکه روز به روز نیرومندتر نیز می‌شود. وقتی یک خواست به حق باشد و ریشه در ذات نیک انسانی داشته باشد، هیچ مانعی نمی‌تواند جلودارش شود.

دو سال پیش اگر تجمع هشت مارس را مورد حمله قرار دادند، نتوانستند امید زنان و مردان آزادی‌خواه جنبش زنان را هم مورد حمله قرار دهند. آن برخورد غیرانسانی و ناعادلانه، گر چه هشت مارس سال گذشته را دوباره به سالنهای بسته کشاند، اما نتوانست آن را خاموش کند. جلساتی که امسال در همان سالنهای سرپوشیده و با وجود فشارهای حراستهای دانشگاه‌ها و کارشکنی آنها، با قدرت تمام شکل گرفت، بنیاد حرکتی مثل تجمع روز یکشنبه شده است.

همین است که غرورآفرین می‌شود.

این بار جنبش زنان سرودی برای هماوایی دارد... سرودی که تمام زنان ومردان آزادی‌خواه را روز یکشنبه همصدا می‌کند در مطالبه حقوق زنان... و حقوق انسان...

تمام جلساتی که در این مدت شکل گرفتند، تمام مقالاتی که نوشته شدند، تمام بحثهایی که آغاز شدند و سرشار از دانش پیش رفتند و دوستانه پایان گرفتند؛ تمام این تلاشها، امروز برای جنبش زنان یک سرمایه و امتیاز بزرگ هستند.

آنانکه انسان را آزاد نمی‌خواهند هر چه سر به سنگ بکوبند و سنگها را در مسیر جنبش زنان بیاندازند، کاری از پیش نخواهند برد.

همانطور که گفتم ناامیدی از در دیوار به سویمان هجوم می‌آورد... اتفاقات سیاسی و اجتماعی مختلفی که تمام زنان و مردان این سرزمین را تحت فشار قرار داده‌اند.

و در کنار تمام آن اتفاقات فشارها و تهدیدهایی که متوجه فعالین جنبش زنان است را هم باز در نظر بگیرید.

تمام این ناامیدی‌ها و کارشکنی‌ها هستند و وجود دارند...اما این همدلی و همراهی و آن خواست بزرگ که بازپس‌گیری کامل حقوق زنان است، نمی‌گذارند که ناامیدی‌ها آسیبی به ما بزنند.

حالا هر چقدر همدلی و همراهی ما بیشتر شود، نیروی ما نیز بیشتر خواهد شد...

یک روز بیشتر به این تجمع نمانده است... دیشب دیدم نمی‌شود همین‌طور بنشینم و دلم فقط به اینترنت خوش باشد... تصمیم گرفتم از فرصتی دیگر نیز استفاده کنم... تلفن را برداشتم و با چند نفر از دوستانم تماس گرفتم... حساب کردم اگر بتوانم به ده نفر هم که اهل اینترنت نیستند خبر این حرکت را بدهم، باز هم خودش کاریست. چه بسا همین چند نفر خودشان هم بتوانند دوستان دیگری را همراه کنند. به هر حال رسانه‌ها دست ما نیست و باید از هر راهی برای خبررسانی سود برد.

گرچه تقریبا مطمئنم شما هم در این چند روز با هر وسیله‌ای شده دوستان و اطرافیانتان را از این حرکت با خبر کرده‌اید، اما پیشنهاد می‌کنم در این یک روز باقی‌مانده نیروی مضاعفی روی این کار بگذارید، تا بتوان بخشی از این محدودیت در خبر رسانی را جبران کرد.

بله، می‌گفتم... با یکی از دوستان درباره این حرکت صحبت می‌کردم و برایش جزییات حرکت را تا آنجا که می‌دانستم و خلاصه بیانیه‌ها را توضیح می‌دادم.

دوست من گفت: متاسفانه هر کاری که بکنین باز هم تعداد زیادی از مردم از این حرکت بی خبر می‌مونن...

گفتم: خب! این حرکت اول نیست و حرکت آخر هم نخواهد بود... این یه اعلام همبستگی و بیان رسمی مطالباته در فضای عمومیه... یکی از اهداف این حرکت می‌تونه آگاه کردن عموم مردم هم باشه... حالا که تریبون گسترده عمومی نداریم، می‌ریم و مستقیم براشون توضیح می‌دیم...

گفت: با اینحال نباید انکار کنی که خیلی از این مطالبات مورد پسند عموم مردم می‌تونه نباشه...

گفتم: مثلا؟

گفت: مثلا حذف قانون حجاب اجباری... خیلی از زنان ما هنوز به حجاب اعتقاد دارن و مخالف حذف اونن...

گفتم: قرار نیست که تقاضای کشف حجاب عمومی بکنیم... قرار بر اینه که واژه اجباری رو از میون ببریم. یعنی اصلا دلیلی نداره که قانون اساسی یه مملکت در مورد پوشش نیمی از جمعیت کشور، یعنی زنان،‌نظر بده و دستور صادر کنه... اون کسی که می‌خواد حجاب داشته باشه، خب بدون اینکه کسی بگه می‌تونه حجاب داشته باشه... اما خیلیا هم هستن که این قانون رو مضر می‌دونن... خیلیا هستن که اصلا اعتقادی به حجاب ندارن... به طور کل زنان زیادی هم هستن که نمی‌خوان حجاب داشته باشن... خواست اصلی خواست حذف قانونیه درباره حجاب... و اختیاری کردن انتخاب نوع پوشش برای زنان...خلاصه‌تر اینکه: زنها نیاز به قیم ندارن... و دیگه اینکه هر کسی اختیار تن خودش رو داره و هیچ کس حق نداره درباره مسائل خصوصی یک نفر دیگه بدون اجازه نظر بده و از اون بدتر، اون رو از طریق زور وادار به قبول هم بکنه...

گفت: خب! اما باز هم مسئله اینه که مخاطب شما توده مردم نیستن...

گفتم: به نظر من اگه بشه نخبه‌ها رو هم با این خواستها و حرکتها همراه کرد و بهشون نشون داد که فمینیسم یکی از انسانی‌ترین و آزادترین جنبشها و اندیشه‌های بشریه، خودش خیلی کاره... هنوز ما به اصطلاح روشنفکرای زیادی داریم که حقوق زنان رو رعایت نمی‌کنند و پایمال می‌کنن... اتفاقا اگه بشه همین دسته رو هم همراه کرد، کلی امتیاز می‌شه به دست آورد... چون همین دسته می‌تونن با روشهای خاص خودشون با توده‌ها ارتباط برقرار کننن... این خودش یه روشه برای گسترش و برای به دست آوردن تریبون‌های اجتماعی بزرگتر... و باز هم تکرار می‌کنم... یه همچین حرکتی خودش یه تریبون اجتماعیه...

گفت: باید دید چی می‌شه...

دست آخر قرار شد که امروز نشانی اینترنتی فراخوان را در دانشگاهشان بین دوستانش نیز پخش کند... و مطمئن هستم که آخر این حرکت، هر چه باشد باز هم به نفع جنبش زنان تمام خواهد شد... هر چه باشد، تجربه‌ای بزرگ خواهد شد برای جنبش زنان... تا روز به روز نیرومندتر وآگاهانه‌تر به پیش برود.

حامیان این حرکت: